Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος για Υπουργό Παιδείας: "Διατηρούμε διαφορετικές απόψεις σε ό,τι αφορά την διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και το περιεχόμενο των σχολικών εγχειριδίων"

Συνέντευξη του Αρχιεπισκόπου στους Έλληνες ανταποκριτές στο Βερολίνο

πηγή: ΑΠΕ

Η προσφυγική κρίση και ο ρόλος της Εκκλησίας στις σύγχρονες προκλήσεις της κοινωνίας αποτελούν τα κεντρικά θέματα που τίθενται κατά τις συναντήσεις του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.Ιερώνυμου στην Γερμανία που άρχισε την Δευτέρα και ολοκληρώνεται αύριο. Ο κ. Ιερώνυμος, ο οποίος ανταποκρίθηκε σε πρόσκληση του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ να συμβάλει στο υπό σύσταση Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας, επιδιώκει με την επίσκεψή του να διερευνήσει τις προοπτικές συνεργασίας σε δράσεις για τους νέους, αλλά και να εκφράσει την ευγνωμοσύνη της Εκκλησίας της Ελλάδος τόσο προς τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αυγουστίνο όσο και προς τον Καρδινάλιο του Μονάχου Ράινχαρντ Μαρξ και τον Δούκα της Βαυαρίας Φραγκίσκο, οι οποίοι στηρίζουν τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό.

Ο κ. Ιερώνυμος συναντήθηκε ήδη τις προηγούμενες μέρες στο Μόναχο με τον Μητροπολίτη Γερμανίας Αυγουστίνο , τον καρδινάλιο του Μονάχου κ.Μαρξ τον Δούκα Φραγκίσκο της Βαυαρίας και επισκέφθηκε μεταξύ άλλων το Τμήμα Ορθόδοξης Θεολογίας του Πανεπιστημίου του Μονάχου, το Κρατικό Ινστιτούτο για την Παιδεία και την Εκπαιδευτική Έρευνα, αλλά το Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων της πόλης. Σήμερα, στο Βερολίνο, θα έχει συναντήσεις με τον κ. Σταϊνμάιερ και με τον υφυπουργό Παιδείας Τόμας Ράχελ.

Modern Educayshun

Modern Educayshun (Σύγχρονη Εκπέδεφσι). Μια επτάλεπτη πικρή σάτιρα του δυτικού εκπαιδευτικού μοντέλου που τα τελευταία χρόνια εφαρμόζεται με στόχο την κοινωνική μεταβολή. Η μεταβολή αυτή έχει πολλές ονομασίες, ορισμούς και ερμηνείες. Το εκπαιδευτικό μοντέλο είναι ένα τμήμα των μεθόδων εφαρμογής της. Όσοι την σχεδίασαν, φαίνονται αποφασισμένοι να την επιβάλλουν σε παγκόσμιο επίπεδο. Η διαχεόμενη τρομοκρατία έρχεται να προλάβει την όποια αντίδραση στην επιβολή της. «Ισότητα των δυο φύλων, δικαιώματα ομοφυλοφίλων, ανεκτικότητα, πολυπολιτισμός, αντιρατσισμός» είναι μερικοί από τους προσχηματικούς τίτλους που οι επιτιθέμενες πολιτικές χρησιμοποιούν, για να εμφανιστούν ως αμυνόμενες έναντι ενός «υπαρκτού» εχθρού. Η ισοπέδωση βαφτίζεται «ισότητα», η υπεροχή στιγματίζεται ως «εκφεύγουσα του μέσου όρου», η αλλαγή της οικογενειακής δομής παρουσιάζεται ως «προστασία των μειονοτήτων», και η φασιστική μέθοδος εξαγνίζεται ως «δημοκρατική διαδικασία». Το φιλμάκι έγραψε και σκηνοθέτησε ο Αυστραλός Neel Kolhatkar.

Μετατοπίσεις εννοιών, πολιτική ορθότητα και o Μετάνθρωπος

Κωνσταντίνος Π. Ρωμανός

Πριν από χρόνια παρακολουθούσα μεγάλη διαδήλωση στη λεωφόρο Αλεξάνδρας των Αθηνών, με συμμετοχή ξένων οργανώσεων και μεγάλα πανό που απαιτούσαν: «έξω η ξενοφοβία και ο ρατσισμός!» και αναρωτήθηκα με οργή: πώς προέκυψε αυτό; Γιατί οι δικοί μας νεολαίοι δυσφημούν την Ελλάδα ως ρατσιστική χώρα, τώρα μάλιστα που πολλοί ξένοι τουρίστες έχουν συρρεύσει να παρακολουθήσουν αγώνες αθλητικούς στην παραλιακή ακτή της Αθήνας και θα μεταφέρουν τις εντυπώσεις στην πατρίδα τους; Και από πότε διεπιστώθη ότι οι Έλληνες είναι «ρατσιστές», παρά το ότι οι πόλεις και τα σχολεία της φιλοξενούν τεράστιο αριθμό αλλοδαπών, οι οποίοι ενθαρρύνονται να εισέλθουν μαζικά, χωρίς χαρτιά, μέσα από αφύλακτα σύνορα; Και πώς οι αρχές επιτρέπουν διαδηλώσεις τόσο βλαπτικές για την Ελλάδα στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό; Διότι ναι μεν είχα ήδη τότε κάποιες φορές αναρωτηθεί, πώς συνέβη μέσα σε λίγα χρόνια να έχει γεμίσει ο τόπος ξένους πληθυσμούς και γιατί άραγε συμβαίνει αυτό και που οδηγεί, ούτε είχα ονειρευθεί, όμως, ότι οι απορίες μου αυτές πιθανότατα ήσαν αποκυήματα μιας ρατσιστικής προσωπικότητας. Ούτε ότι οι ανησυχίες και, έστω, οι φόβοι μου για την ξαφνική επέλαση παράνομων ξένων σήμαιναν ότι διακατέχομαι από φοβία, που είναι παθολογική κατάσταση. Αισθάνθηκα έντονο το αίσθημα της αδικίας από τη δυσφήμηση εναντίον μου και εναντίον του Ελληνισμού γενικότερα, και αυτό παρά το ότι μου ήταν γνωστό, ότι ετικέτες του τύπου «ρατσισμός» και παρόμοια, χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην Αμερική και στην Ευρώπη και ότι ήταν μόνο θέμα χρόνου να μεταφερθούν από τα εντόπια παπαγαλάκια στην Ελλάδα. Θα είχαν άραγε μέλλον στην Ελλάδα ή θα ναυαγούσαν πάνω

Η νίκη τού θανάτου είναι νίκη κατά τού διαβόλου. Πώς ο διάβολος χρησιμοποιεί τον θάνατο

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Ο διάβολος παρακίνησε τον Αδάμ και την Εύα να αμαρτήσουν, να μην υπακούσουν στο θέλημα του Θεού, με αποτέλεσμα να προέλθει ο θάνατος. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι δημιουργός του θανάτου ο Θεός, αλλά ο διάβολος.

Έκτοτε, μέσω του θανάτου, ο διάβολος κυριαρχεί πάνω στον άνθρωπο. Ο Απόστολος Παύλος, αναφερόμενος στον σκοπό της ενανθρωπήσεως του Χριστού, με την πρόσληψη του θνητού και παθητού σώματος, χωρίς αμαρτία, γράφει: «και αυτός (ο Χριστός) μετέσχε των αυτών, ίνα δια του θανάτου καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ’ έστι τον διάβολον, και απαλλάξει τούτους, όσοι φόβω θανάτου δια παντός του ζην ένοχοι ήσαν δουλείας» (Εβραίους Β΄, 14-15).

Είναι φανερόν ότι ο διάβολος συνδέεται στενά με τον θάνατο, κυριαρχεί στον άνθρωπο, αφού ο άνθρωπος λόγω του φόβου του θανάτου ζει σαρκικά, διακατέχεται από την ιδιοτελή αγάπη, αποκτά τα πάθη της φιλοδοξίας, της φιληδονίας, της φιλαργυρίας.

Ἡ θέα τοῦ Χριστοῦ

Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

Θέλεις νά δεῖς τόν Ἰησοῦ Χριστό; «Ἔλα καί δές», λέει ὁ ἀπόστολός Του.

Ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε στούς μαθητές Του ὅτι θά εἶναι μαζί τους παντοτινά «ὥς τή συντέλεια τοῦ κόσμου». Καί, πραγματικά, εἶναι μαζί τους μέσα στό ἅγιο Εὐαγγέλιο καί στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Τόν Χριστό δέν Τόν βλέπουν ὅσοι δέν πιστεύουν στό Εὐαγγέλιο. Αὐτοί δέν Τόν βλέπουν, γιατί εἶναι τυφλωμένοι ἀπό τήν ἀπιστία.

Θέλεις ν’ ἀκούσεις τόν Χριστό; Σοῦ μιλάει μέ τό Εὐαγγέλιο. Μήν περιφρονεῖς τή σωτήρια φωνή Του. Φύγε μακριά ἀπό τήν ἁμαρτωλή ζωή καί ἄκου μέ προσοχή τή διδασκαλία Του, πού εἶναι ἡ αἰώνια ζωή.

Θέλεις νά σοῦ φανερωθεῖ ὁ Χριστός; Ὁ Ἴδιος σέ διδάσκει πῶς θά τό πετύχεις: «Ὅποιος κρατᾶ τίς ἐντολές μου καί τίς ἐκτελεῖ, αὐτός μέ ἀγαπᾶ΄ κι αὐτός πού μέ ἀγαπᾶ, θά ἀγαπηθεῖ ἀπό τόν Πατέρα μου, κι ἐγώ θά τόν ἀγαπήσω καί θά τοῦ φανερώσω τόν ἑαυτό μου».

Ο ποιητής που κολυμπούσε στο θεϊκό Φως

Από εδώ, όπου μπορείτε και 

να κατεβάσετε όλα τα έργα του.

Ο άγιος Συμεών ο νέος Θεολόγος γεννήθηκε στην Γαλάτη της Παφλαγονίας (Μικρά Ασία) το 948 ή το 958 (κατά τον Π.Κ.Χρήστου).

Η ζωή του αγίου Συμεών συμπίπτει σε μεγάλο μέρος με τη βασιλεία του Βασίλειου Β’ του Βουλγαροκτόνου (976-1025).Σε ηλικία περίπου έντεκα χρονών οι γονείς του τον έφεραν στην Κωνσταντινούπολη, για να σπουδάσει στα σχολεία της πρωτεύουσας και να μπει στη συνέχεια στην υπηρεσία του αυτοκράτορα. Ο θείος του Βασίλειος κατείχε σημαντική θέση στην αυλή. Ο νεαρός όμως Συμεών αρνήθηκε την μεγάλη αυτή τιμή καθώς και το να συνεχίσει τις σπουδές του μετά το γυμνασιακό στάδιο, σε ανώτατες σχολές. Φαίνεται ότι για ένα διάστημα έζησε την άτακτη ζωή ενός νέου της πρωτεύουσας. Τελικά γνώρισε τον άγιο Συμεών τον Ευλαβή (917-987), γέροντα μοναχό της Μονής του Στουδίου. Συνεχίζει να εργάζεται όπως και πριν μέσα στον κόσμο, αλλά επισκέπτεται συχνά τον πνευματικό του πατέρα.

Ο Συμεών ο Στουδίτης στην αρχή του έδωσε ένα ελάχιστο πρόγραμμα ασκητικής ζωής, και για ανάγνωσμα τον “Πνευματικό Νόμο” του Μάρκου του Μοναχού. Τότε έζησε και την πρώτη του εμπειρία. Τον πλημμύρισε το άκτιστο φως και τον γέμισε χαρά, έτσι που έχασε τον εαυτό του και τον γύρω του κόσμο. Αυτή όμως η πρώτη καρποφόρα περίοδος, που ο άγιος Συμεών απέδιδε στις προσευχές του πνευματικού του πατέρα, δεν κράτησε πολύ. Ξαναγύρισε στην κοσμική και άστατη ζωή που ζούσε πριν. “Εις λάκκον και και ιλύν βυθού αισχρών εννοιών τε και πράξεων εμαυτόν ο άθλιος εναπέρριψα, κακεί κατελθών τοις εγκεκρυμμένοις εν τω σκοτεί περιέπεσον, εξ ων ουκ εμαυτόν εγώ μόνον, αλλ’ ουδέ ο σύμπας κόσμος εις εν αθροισθείς εκείθεν αναγαγείν με και των χειρών αυτών εξελέσθαι ηδύνατο”. Φαίνεται ότι ακόμα και σ’ αυτή την περίοδο, που κράτησε έξι ή επτά χρόνια, ο άγιος Συμεών δεν διέκοψε ολότελα τις σχέσεις του με τον πνευματικό του πατέρα.

Διαφορές δαιμονικού και Θεϊκού φωτός. Στοιχεία διάκρισης

π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Στην πολύμορφη αυτή πολεμική του διαβόλου πρέπει να μάθει ο άνθρωπος να διακρίνει τους απλούς λογισμούς από τους σύνθετους λογισμούς, την ενέργεια του Θεού από τις δαιμονικές ενέργειες, την εμφάνιση του Φωτός του Θεού από το φως του διαβόλου.

«Ένα πράγμα, το οποίο μπορεί κανείς από Ορθοδόξου απόψεως να το θεωρεί δαιμονικό, από μιας άλλης απόψεως μπορεί να θεωρείται ότι είναι υγιεινό. Αυτό το οποίο, για την Ορθόδοξη θεολογία, μπορεί να θεωρείται ότι είναι από τον διάβολο, για την "Απογευματινή", "Ελευθεροτυπία" μπορεί να θεωρείται ότι είναι για το καλό του ανθρώπου.

Το πρόβλημα για τον Ορθόδοξο είναι το κριτήριο, τι θα είναι;».

«Και κυρίως, πρέπει να μάθει κανείς να διακρίνει από τις ενέργειες του διαβόλου, για να μπορεί να διακρίνει ποια ενέργεια που τον επηρεάζει είναι από τον Θεό και ποια ενέργεια είναι από τα λοιπά κτίσματα και, κυρίως, από τον διάβολο.

Και αυτή η ικανότητα της διακρίσεως μεταξύ κτιστών και άκτιστων ενεργειών είναι το θεμέλιο του χαρίσματος της διακρίσεως των πνευμάτων. Να διακρίνει κανείς μεταξύ των ενεργειών του πονηρού πνεύματος και του Αγίου Πνεύματος».

Οὐράνια συµπροσευχὴ στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου

Στάρετς Ανδρόνικος

Οὐράνια συµπροσευχὴ 

στὸν ναὸ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου

Ὁ νεωκόρος τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀλεξάνδρου Νιέφσκι διηγήθηκε ἕνα περιστατικό, ποὺ δίνει µιὰ ἰδέα γιὰ τὸ πῶς προσευχόταν ὁ πατὴρ Ἀνδρόνικος. Ὁ Γέροντας πρὶν ἀπὸ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας συνήθως ἀποβραδὶς παρέµενε στὸν ναὸ καὶ µέχρι τὸ πρωὶ δὲν ἔκλεινε µάτι. Ὅλη τὴν ὥρα αὐτὴ προσευχόταν. Μιὰ τέτοια νύχτα στὸ τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ ’60 ὁ νεωκόρος εἶχε ὑπηρεσία στὴ φύλαξη τοῦ ναοῦ. Τὴ νύχτα βλέπει τὸν ναὸ γεµάτο ἀπὸ προσευχοµένους. Τοῦ πέρασε ἀπὸ τὸ µυαλὸ ἡ σκέψη ὅτι τὸν πῆρε ὁ ὕπνος καὶ ὅτι χωρὶς νὰ τὸν ρωτήσουν ἄνοιξαν τὶς πόρτες. Κοιτάζει τὸ ρολόι. Ἦταν 2 µετὰ τὰ µεσάνυχτα. Ψάχνει τὰ κλειδιὰ καὶ τὰ βρίσκει στὴ θέση τους. Μὲ µεγάλο φόβο κοίταξε ἀκόµη µιὰ φορὰ στὸ ἐσωτερικὸ τοῦ ναοῦ. Ὁ πατὴρ Ἀνδρόνικος προσευχόταν καὶ ἔκανε µετάνοιες µπροστὰ στὴν εἰκόνα τοῦ ἑορταζοµένου ἁγίου καὶ γύρω του ἦταν πλῆθος λαοῦ, ποὺ ἐπίσης προσευχόταν. Ὁ νεωκόρος ἔντροµος πάγωσε ἀπὸ τὸν φόβο του. Μόλις ὁ στάρετς τελείωσε τὴν προσευχή του ὁ ναὸς ἄδειασε. Τὸ πρωὶ µὲ µεγάλη συγκίνηση ὁ νεωκόρος διηγήθηκε τί συνέβη, ἀλλὰ δὲν ἦταν σὲ θέση νὰ ἐξηγήσει ὅσα εἶδε. Γνωρίζοντας ὅµως τὴν θεάρεστη ζωὴ τοῦ στάρετς καὶ τὴ δύναµη τῆς προσευχῆς του, µποροῦµε νὰ συµπεράνουµε ὅτι ἡ ἐν οὐρανοῖς θριαµβεύουσα ἐκκλησία συµπροσευχόταν µὲ τὸν µεγάλο ἀσκητὴ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν προσευχῶν του.

Προφητικά

Ευκαιρίας δοθείσης δεν είναι λίγα τα σκανδαλοθηρικά Μέσα που αναδεικνύουν «προφητείες του Γέροντος Παϊσίου» για τη Ρωσία, την Τουρκία και τη Συρία. Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόση δημοσιότητα αποκτούν λόγοι ενός Αγίου (συχνά αποκομμένοι από την όλη συνάφεια μέσα στην οποία ελέχθησαν) όταν βολεύουν ένα έντυπο ή ένα κανάλι για ιδιοτελή αυτοπροβολή. Γιατί άραγε τα ίδια αυτά Μέσα δεν δίνουν την ίδια σημασία και σε όλες τις άλλες διδαχές και συμβουλές του Αγίου; Μόνο όταν προφητεύει τα ‘καλά και συμφέροντα’ είναι άγιος;

Ας παραθέσω όμως κι εγώ κάτι δικό του που διάβασα χθες και είναι πράγματι επίκαιρο και ενθαρρυντικό:

«Να προσεύχεσθε να αναδείξει ο Θεός πνευματικούς ανθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί υπάρχει μεγάλη ανάγκη. Ήρθε ο καιρός να πολεμήσει το καλό με το κακό, γιατί την παρανομία την έχουν κάνει νόμο και την αμαρτία μόδα. Όταν όμως δείτε συμφορές στην Ελλάδα, το κράτος να βγάζει παλαβούς νόμους και να υπάρχει γενική αστάθεια, μη φοβηθείτε: θα βοηθήσει ο Θεός... Όσο μπορείτε, να εύχεσθε ταπεινά για τον κόσμο που εδωσε πολλά δικαιώματα στον πονηρό και ταλαιπωρείται» [Περί Προσευχής σελ. 32]. 

Ευδοξία Αὐγουστίνου, Ὁ λογιώτατος Χρύσανθος ὁ Αἰτωλός (1712; -1785)

Ὁ λογιώτατος Χρύσανθος ὁ Αἰτωλός (1712; -1785)

Εὐδοξία Αὐγουστίνου. Φιλόλογος - Θεολόγος 

Μιά ἀκόμη λησμονημένη ἱερή μορφή! Εἶναι ἀδελφός τοῦ γνωστοῦ μας ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Γεννήθηκε πιθανόν τό 1712 στό χωριό Ταξιάρχης «τῆς ἐπαρχίας Ναυπακτίας καί Ἄρτης». Πρῶτο σχολεῖο ὑπῆρξε τό σπίτι τους. Οἱ εὐσεβεῖς γονεῖς τους φρόντισαν γιά τήν κατά Θεόν ἀγωγή τῶν παιδιῶν τους.

Ὁ Χρύσανθος, ἔχοντας μεγάλη ἔφεση γιά τά γράμματα, διέθεσε εἴκοσι πέντε χρόνια γιά τόν καταρτισμό του. Στή σχολή τῆς Σιγδίτσας τῆς Παρνασσίδας μαθητεύει κοντά στόν Ἀναστάσιο Γόρδιο. Στά Γιάννενα μυεῖται στά μαθηματικά ἀπό τόν Μπαλάνο Βασιλόπουλο. Στήν Κωνσταντινούπολη σπουδάζει γλῶσσα καί φιλοσοφία κοντά στόν Δωρόθεο Λέσβιο, ὁ ὁποῖος τόν στέλνει στήν Κέρκυρα, στόν νεότερό του κατά εἴκοσι χρόνια Νικηφόρο Θεοτόκη, ὅπου σπουδάζει ρητορική.

Μέ γεμάτη τήν ἐκπαιδευτική του φαρέτρα ξεκινᾶ τή σταδιοδρομία του. Πρῶτα πρῶτα διδάσκει τά παιδιά τῶν ὁμογενῶν τῆς Πόλης. Ἀνάμεσα στούς ἄλλους, μαθητής του εἶναι καί ὁ γιός τοῦ μεγάλου διερμηνέα τῆς ὑψηλῆς Πύλης Νικολάου Σούτσου, ὁ Γεώργιος, ὁ ὁποῖος πέρασε τόν βίο του μακριά ἀπό τήν πολιτική, καλλιεργώντας τά γράμματα.

Ειδική αποστολή στην Ουκρανία (Στα χρόνια της δουλείας, αλλά επίκαιρη όσο ποτέ...)

Γράφει ο Φώτης Μιχαήλ 

Οι Άγιοι είναι οι πνευματικοί μας οδοδείκτες. Τον δρόμο του Θεού, αυτοί μας τον δείχνουν. Και μας τον δείχνουν όχι βεβαίως ακαδημαϊκά, αλλά μέσα από την πνευματική τους εμπειρία. Με τις διδαχές τους και προπάντων με την ίδια τους την ζωή. 

Οι Άγιοι, δηλαδή οι Άνθρωποι του Θεού, είναι οι δάσκαλοί μας και οι βοηθοί μας στον αγώνα για την κάθαρση, τον φωτισμό και την θέωση. Οι αγώνες τους οι πνευματικοί και οι διδασκαλίες τους έχουν ισχύ διαχρονική και ο λόγος τους είναι πάντοτε σύγχρονος, ακέραιος και ασφαλής. 

Είναι θαυμαστό, το πόσο επίκαιροι αναδεικνύονται κάθε φορά, που καλούνται να δώσουν απαντήσεις σε προβλήματα είτε προσωπικά είτε γενικά της ζωής της Εκκλησίας μας. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της επικαιρότητας του λόγου και των έργων των Αγίων μας αποτελεί ένας Άγιος καταγόμενος από την καρδιά της Μακεδονίας μας, από την Θεσσαλονίκη. Τον γιορτάζουμε στις 27 Νοεμβρίου και ονομάζεται Δαμασκηνός. Είναι ο Άγιος Δαμασκηνός ο Στουδίτης, Επίσκοπος Λητής και Ρεντίνης. 

Αρρωστημένη θρησκευτικότητα

«Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητας για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητας για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια…

Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία.

Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί, από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια. Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει.

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Οι μάγοι χρησιμοποιούν και διάφορα «αγιωτικά» ( Αγιος Παΐσιος )

-Γέροντα, τι είναι οι γητευτές;

-Μάγοι είναι. Χρησιμοποιούν τους Ψαλμούς του Δαβίδ, ονόματα Αγίων κ.λ.π. και ανακατεύουν και επικλήσεις δαιμόνων. Ενώ δηλαδή εμείς διαβάζοντας το Ψαλτήρι επικαλούμαστε την βοήθεια του Θεού και δεχόμαστε την θεία Χάρη, εκείνοι, με τον τρόπο που το χρησιμοποιούν, βρίζουν τον Θεό, αρνούνται την θεία Χάρη, και έτσι τους κάνουν μετά τα δαιμόνια το χατήρι. Μου έλεγαν για ένα παιδί ότι είχε πάει σε έναν μάγο, για να πετύχει κάτι. Εκείνος του διάβασε κάτι από το Ψαλτήρι και το παιδί πέτυχε αυτό που ήθελε. Έπειτα όμως από λίγο καιρό άρχισε να σβήνει, να λιώνει το φουκαριάρικο. Τι είχε κάνει ο μάγος; Είχε πάρει κάτι ξηρούς καρπούς στα χέρια του και άρχισε να του διαβάζει τον 50ο Ψαλμό. Όταν έφθασε στον στίχο «θυσία τω Θεώ» (3), πετούσε τους ξηρούς καρπούς, κάνοντας θυσία στους δαίμονες, για να του κάνουν το χατήρι. Έτσι έβριζε τον Θεό με το Ψαλτήρι.

-Γέροντα, μερικοί που ασχολούνται με μαγικά χρησιμοποιούν τον σταυρό, εικόνες…

ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ τοῦ Μητροπολίτου Σιατίστης ΠΑΥΛΟΥ

Ἡ ὀργάνωση τῶν  Μαρτύρων  τοῦ Ἰεχωβᾶ ἐπιχερεῖ νά κάνει καί στήν Πατρίδα μας μια ἐντυπωσιακή ἐμφάνιση τῆς ὁποίας τά κύρια μέχρι τώρα στοιχεῖα εἶναι ἡ συγκέντρωση του στο γήπεδο τῆς Ριζουπόλεως στήν Ἀθήνα, ἡ ἀνοικοδόμηση ἑνός μεγάλου τυπογραφικοῦ συγκροτήματος στο Μαρούσι καί ὁ νόμος 731/1977 πού πρόσφατα ψηφίστηκε ἀπό τήν Βουλή καί πού γιά πρώτη φορά δέν ὑποχρεώνει τούς χιλιαστές σέ ἔνοπλη στρατιωτική θητεία. Μαζί μέ ὅλα αὐτά οἱ γνωστές ἐξορμήσεις στα χωριά καί στις πόλεις πυκνώνουν ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη μεριά κάποιο δημοσιογραφικό συγκρότημα ἔμμεσα ἀλλά σταθερά τούς ἔχει ἀναλάβει ὑπό τήν προστασία του.

Ἡ Ἐκκλησία ἀντιδρᾶ σέ ὅλα αὐτά, ἴσως νά εἶναι συζητήσιμος ὁ τρόπος τῆς ἀντίδρασης, ἐνῶ ἀπό τήν ἄλλη πλευρά δέχεται τις ἀόρατες ἐπιθέσεις τῶν προστατῶν τῆς ὀργάνωσης, ἡ ὁποία σέ μερικές περιπτώσεις ἐπιχειρεῖ νά κάνει ἐπίδειξη δυνάμεως ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία. Ὁπότε τό ἐρώτημα τό ὁποῖον τίθεται μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση εἶναι:

«τί συμβαίνει τέλος πάντων μέ τούς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ, τί πιστεύει αὐτή ἡ ὀργάνωση; Τί ὀργάνωση εἶναι;εἶναι θρησκεία ἤ ὄχι;

Σ’αὐτά τά ἐρωτήματα θα ἐπιχειρήσουμε νά ἀπαντήσουμε καί γιά νά μην ἀδικήσουμε τούς Μ.τοῦ Ι. θα ἀναζητήσουμε τήν ἀλήθεια γι’αὐτούς μέσα ἀπό τά δικά τους κείμενα, ἐφαρμόντας τό γραφικό λόγιο: «ἐκ τοῦ στόματος σου κρινῶ σε πονηρέ δοῦλε».

Πορίσματα ημερίδας με θέμα: «Yoga; Ευχαριστώ δεν θα πάρω!»

Πορίσματα ἡμερίδας μὲ θέμα: «Yoga; Εὐχαριστῶ δὲν θὰ πάρω!» πού διοργανώθηκε ἀπὸ τὴν ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝὑπὸ τὴν αἰγίδα τῆς Ἱ.Μ.Κηφισίας Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ μετὰ τοῦ ἀντιαιρετικοῦ  της Γραφείου στὶς 14 Νοεμβρίου 2015 στὸ Δημοτικὸ Θέατρο Πεύκης.

1.  Ἡ Γιόγκα δέν εἶναι ἁπλή γυμναστική, ἤ μέθοδος χαλαρώσεως, δέν εἶναι ἐπιστήμη, δέν εἶναι ἡ φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς, δὲν εἶναι τρόπος ἀποβολῆς τοῦ ἄγχους, δὲν εἶναι μέθοδος σωματικῆς εὐεξίας.

Ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς Ἀνατολικῆς πνευματικότητας, συμπλέκεται  μὲ τὸν Δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ, τήν μαγεία, τήν ἀστρολογία,  καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὁ διαλογισμός, εἶναι μία διαδικασία σταδιακῆς αὐτο-ύπνωσης μέσῳ τῆς φαντασίας. Θεμελιώνεται στόν ἀπόλυτο μονισμό καί στήν ὁλιστική θεώρηση τοῦ κόσμου.Ὑπάρχει τεράστια διαφορά ἀπό τήν χριστιανική προσευχή. Ἐκεῖνο πού σέ φέρνει στά κέντρα τῆς γιόγκα εἶναι ἡ ἀνάπτυξη της συνειδητότητάς σου, δηλ. ἡ προσπάθεια αὐτοεξελίξεως μέ ἀπώτερο στόχο τήν ἀπορρόφηση στήν ἀπρόσωπη «ἀνεκδήλωτη θεότητα». Πρόκειται γιά ἐκμηδένιση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Ὁ διαλογιζόμενος ἐπιδιώκει ταύτιση μέ τόν θεό τῆς ἰνδουϊστικῆς πίστεως. Ὁ προσευχόμενος ἀποζητᾶ τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία μέ τόν Θεό πού δέν εἶναι ἀπορρόφηση τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, ἀλλά  ἀνύψωσή του στήν δόξα τοῦ Θεοῦ, χωρίς καμμία σύγχυση.  

Όσιος Παΐσιος: Η δύναμη του καλού λογισμού

- Γέροντα, στην Παλαιά Διαθήκη, στο Δ’  βιβλίο των Μακκαβαίων, αναφέρεται:  Ο ευσεβής λογισμός δεν είναι έκριζωτής των παθών, άλλα ανταγωνιστής. Τί σημαίνει;

- Κοίταξε νά δής: Τά πάθη είναι βαθιά ριζωμένα μέσα μας, αλλά ό ευσεβής, ό καλός, λογισμός μας βοηθάει νά μην υποδουλωνώμαστε σ’  αυτά. 

Οταν  ο  άνθρωπος  φέρνη  όλο  καλούς  λογισμούς  και σταθεροποίηση μιά καλή κατάσταση, τά πάθη παύουν νά ενεργούν, οπότε είναι σάν νά μήν υπάρχουν. Δηλαδή ό ευσεβής λογισμός  δεν ξερριζώνει τά πάθη,  αλλά τά πολεμάει και  μπορεί  νά τά καταβάλη. Νομίζω, ό συγγραφεύς περιγράφει τί μπόρεσαν νά υποφέρουν οί Άγιοι Επτά Παίδες, ή μητέρα τους Άγια Σολομονή και ό διδάσκαλος τους  Άγιος Έλεάζαρος,  έχοντας  ευσεβείς  λογισμούς,  γιά  νά  δείξη ακριβώς τήν δύναμη τοϋ καλού λογισμού.

Ένας καλός λογισμός ισοδυναμεί με μια πολύωρη αγρυπνία! Έχει μεγάλη δύναμη. Όπως τώρα κάποια  νέα  όπλα  σταματούν  μέ  ακτίνες  λέιζερ  τον  πύραυλο  στην  βάση  του  και  τον  εμποδίζουν  νά έκτοξευθη, έτσι και οι καλοί λογισμοί προλαβαίνουν και καθηλώνουν τους κακούς λογισμούς στά αεροδρόμια του διαβόλου, άπό τά όποια ξεκινούν. Γι’ αυτό προσπαθήστε, όσο μπορείτε, πρίν προλάβη ό πειρασμός  νά  σας φυτέψη κακούς  λογισμούς,  νά  φυτεύετε  εσείς  καλούς  λογισμούς,  γιά  νά  γίνη  ή καρδιά σας ανθόκηπος καί νά συνοδεύεται ή προσευχή σας άπό τήν θεία εύωδία της καρδίας σας.

129 παλιά σχολικά βιβλία (pdf) στην οθόνη του υπολογιστή σας

29 Νεοελληνικά Αναγνώσματα, 3.390 έργα 480 συγγραφέων, τα οποία συγκροτούν το διασωσμένο και προσωπικό, πλήρες κατά το δυνατόν, Αρχείο της Δρ. Χρυσάνθης Κουμπάρου-Χανιώτη.

Πρόκειται για τα σχολικά εγχειρίδια που διδάσκονταν στην Ελλάδα για το μάθημα των "Νέων Ελληνικών" (Λογοτεχνίας) από το 1884 έως το 1977 στους κύκλους εκπαίδευσης που αντιστοιχούν στη σημερινή Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Α' ΤΑΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ (11 βιβλία)

Β' ΤΑΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ (13 βιβλία)

Γ' ΤΑΞΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ (14 βιβλία)

Α' ΤΑΞΗ ΓΥΜΝΑΣΙΩΝ (23 βιβλία)

Πατερική περίοδος. Μία "περίοδος" που δεν τελείωσε ποτέ!

Τού π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Έγινε σαφές ότι η προφητική εποχή συνδέεται αναπόσπαστα με την Αποστολική και την πατερική παράδοση και αυτή η πατερική παράδοση συνεχίζει την Αποστολική εποχή μέχρι τις ημέρες μας.

«Ένα θέμα που θέλει πολύ ξεκαθάρισμα είναι το θέμα της περιόδου της πατερικής παραδόσεως. Πού αρχίζει η πατερική παράδοση και πού τελειώνει; Για τους ίδιους τους Πατέρες της Εκκλησίας, η πατερική παράδοση αρχίζει από τον Αβραάμ, και λέγονται οι Πατέρες της Παλαιάς Διαθήκης, οι Πατέρες των Πατέρων ημών, και μερικές φορές, απλώς, οι Πατέρες ή και Προπάτορες και είναι οι προ του Νόμου, οι εν τω Νόμω, και μετά τον Νόμον. Έχει πολύ μεγάλη σημασία, ότι υπάρχουν Πατέρες προ του Νόμου, κατηλλαγμένοι με τον Θεό και φίλοι του Θεού, οι οποίοι μάλιστα έχουν φθάσει και στην εμπειρία της Θεώσεως προ του Νόμου. Έχει μεγάλη σημασία αυτό, για να μπορή κανείς να τοποθέτηση τα θέματα σωστά. Μετά έχουμε τους Αποστόλους, έχουμε την ενσάρκωση, την περίοδο μεταξύ ενσαρκώσεως και Πεντηκοστής, μετά έχουμε τα μετά την Πεντηκοστή».

Έτσι, συνεχής είναι η πατερική παράδοση στην Εκκλησία, χωρίς να διακόπτεται.

Στην Δύση οι θεολόγοι των Φράγκων ανέπτυξαν την θεωρία ότι η πατερική παράδοση περατώθηκε τον 8° αιώνα. Κατά την περίοδο των συγκρούσεων μεταξύ Φράγκων και Ρωμηών, οι Φράγκοι δεν αποδέχθηκαν ως Πατέρα τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, μόνον αργότερα θεώρησαν ότι ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός είναι ο τελευταίος Πατέρας της Εκκλησίας, οπότε με αυτόν τελείωσε η πατερική παράδοση.

Τώρα έχουμε πόλεμο, πνευματικό πόλεμο. Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.

Πρέπει να είμαι στην πρώτη γραμμή. Τί μαρξιστές υπάρχουν, τί μασόνοι, τί σατανιστές και τόσοι άλλοι! Πόσοι δαιμονισμένοι, πόσοι αναρχικοί, πόσοι πλανεμένοι έρχονται, για να τους επισφραγίσω την πλάνη τους! Και πόσους μου τους στέλνουν, χωρίς να τους προβληματίσουν, άλλοι για να τους ξεφορτωθούν, άλλοι για να μη βγάλουν αυτοί το φίδι από την τρύπα..

. Να ξέρατε πόσο στριμώχνομαι και από πόσες μεριές! Πίκρα το στόμα μου από τον πόνο των ανθρώπων. Μέσα μου όμως νιώθω παρηγοριά. Αν φύγω, το θεωρώ σαν να φεύγω από την πρώτη γραμμή, σαν να οπισθοχωρώ. Το θεωρώ προδοσία. Έτσι το νιώθω. Μήπως ξεκίνησα για τέτοια πράγματα ή ξεκίνησα για να βοηθάω μοναστήρια; Για αλλού ξεκίνησα και αλλού βρέθηκα, και τώρα παλεύω! Και βλέπεις, ο άλλος δεν μιλάει. Δεν πάει να διαλύσουν την Εκκλησία; «Δεν πειράζει!», λέει. Πηγαίνει και με τον έναν και με τον άλλον, αρκεί να βολευτή.

Τί να βολευτή! Αυτόν τον βολεύει ο διάβολος τελικά. Αυτά είναι άτιμα πράγματα.

Αν ήθελα εγώ να κάνω αυτό που με ευχαριστεί, ού, ξέρετε πόσο εύκολο ήταν; Σκοπός όμως είναι να κάνω όχι αυτό που βολεύει εμένα, αλλά αυτό που βολεύει τον άλλον. Αν σκεφτόμουν πώς να βολευτώ εγώ, έχω την δυνατότητα να βολευτώ σε πολλές μεριές. Για να περάσης όμως στην βουλή του Θεού, πρέπει να γίνης «βουλευτής» του Θεού, όχι «βολευτής» του εαυτού σου.

Αγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου.

Οι δύο όψεις της ατομοκρατίας.

Του Χρήστου Γιανναρά 

Δ​​εν υπάρχουν ηθικές ή ποιοτικές διαβαθμίσεις του «κακού». Δύσκολο είναι και να οριστεί το «κακό», να συναχθεί ενικός ορισμός μέσα από την πολυμορφία των εκφάνσεων και την ποικιλότητα των εξωραϊσμένων παραπλανητικών μετασχηματισμών του.

Η πανανθρώπινη εμπειρία θα μπορούσε να βεβαιώσει τουλάχιστον τον εντοπισμό της αφετηρίας του «κακού»: Είναι ο δεδομένος στην ίδια τη «φύση» των έμβιων υπαρκτών (στον «τρόπο» της ύπαρξής τους) ατομοκεντρισμός, η έμφυτη, ενστικτώδης ιδιοτέλεια. Για τα άλογα ζώα το να κυριαρχούνται από τις ορμές (αδυσώπητες αναγκαιότητες) της αυτοσυντήρησης και ηδονής, δεν επιδέχεται ηθικό προσδιορισμό, είναι νομοτέλεια. (Κάποια δείγματα τάχα ερωτικής τρυφερότητας ή γονεϊκής φιλοστοργίας ή ευγνώμονης συμπεριφοράς, που συγκινούν τη ρομαντική ζωοφιλία αφελών ανθρώπων, είναι επίσης εκφάνσεις του αδυσώπητου ενστίκτου, τυφλή αναγκαιότητα της φύσης).

Ο πατήρ Χριστόφορος από την Καλιφόρνια

 

Του Στρατή Μπαλάσκα

Ψηλός, ξερακιανός με φαγωμένα ράσα κι έναν μεγάλο ξύλινο σταυρό κρεμασμένο στο λαιμό του. Με τον αγέρα να παρασέρνει τα πιασμένα πίσω μακριά του μαλλιά, τα λιγοστά του γένια.

Σαν από διήγημα του Στρατή Μυριβήλη βγαλμένος, ο παπά-Χριστόφορος, μοιάζει θαρρείς και με εκείνους τους ανθρώπου του Θεού που περιγράφει ένας άλλος πρόσφυγας ο Φώτης Κόντογλου.

Τεράστιος μοιάζει, λες στα μάτια των ανθρώπων που βρεμένοι και παγωμένοι, νηστικοί, πρόσφυγες φτάνουν στη Σκάλα Συκαμνιάς κι ανηφορίζουν στον καταυλισμό της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, εκεί πάνω στη στροφή προς το χωριό.

Έτσι νιώθεις πως τον βλέπουν όλοι ετούτοι που τον περιτριγυρίζουν αναζητώντας δυο σταγόνες ανθρωπιάς σε ετούτη τη θάλασσα της προσφυγιάς που ζουν.

Κυριακή ήταν, κι αναρωτήθηκες πως και δεν έχει λειτουργία ετούτος ο παπάς.

«Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, απαντά αμέσως, λέει πως η θεία λειτουργία στο θυσιαστήριο των ανθρώπων που έχουν ανάγκη είναι μεγαλύτερο από το θυσιαστήριο στο ναό. Λειτουργώ δε το βλέπεις;» Βλέπεις.. Άνθρωποι γύρω τριγύρω, παιδιά, γυναίκες, άνδρες που ζητούν και λαμβάνουν: Ανθρωπιά!

Στην Ορθοδοξία δεν χωράει ο φυλετισμός

Του π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού - από την ορθόδοξη Αλήθεια που κυκλοφορεί στα περίπτερα

Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου επιτρέπει την αναφορά σε μια νεότερη «αιρετική» άποψη για την Παναγία, που προέρχεται από κύκλους υπερεθνικιστών Ελλήνων.

Αυτοί, θέλοντας να χρησιμοποιήσουν τη χριστιανική παράδοσή μας για τους σκοπούς τους, προσπαθούν να επιβάλουν την αντίληψη ότι η Παναγία ήταν Ελληνίδα, ώστε έμμεσα ο Χριστός να παρουσιάζεται και αυτός ως Ελληνας!

Το επιχείρημά τους, αστήρικτο οπωσδήποτε, βασίζεται στην ανατροφή της Παναγίας στη Ναζαρέτ, τη «Γαλιλαία των Εθνών», με τον έντονο ελληνιστικό χαρακτήρα. Βέβαια, όλα αυτά δεν αποδεικνύονται ιστορικά και προπάντων συνιστούν άρνηση της παγκοσμιότητας του Χριστού, ο Οποίος κατά σάρκα μεν είναι Ιουδαίος, ως Μεσσίας όμως ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα και δεν μπορεί να κλεισθεί σε στενά εθνικά πλαίσια.

“Ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί…”

φωτο: 0 γέροντας Παΐσιος, καθώς ταΐζει στο χέρι του ένα πουλάκι

Μου έκανε εντύπωση πώς ένας ταπεινός λογισμός κάνει αμέσως την Χάρη του Θεού να ενεργεί.

Είχε έρθει στο Καλύβι ένα ξένο γατάκι. Το καημένο, φαίνεται , κάτι είχε φάει που το πείραξε και ζητούσε βοήθεια. Χτυπιόταν από τον πόνο και πεταγόταν σαν το χταπόδι, όταν το χτυπούν… Το λυπόμουν που το έβλεπα σ’ αυτήν την κατάσταση, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτε. Το σταύρωνα, το ξανασταύρωνα, τίποτε!

«Βρε ταλαίπωρε, λέω τότε στον εαυτό μου, βλέπεις τα χάλια σου; Τόσα χρόνια καλόγερος, ούτε ένα γατί δεν μπορείς να βοηθήσης!». Μόλις ελεεινολόγησα τον εαυτό μου, εκεί που το γατάκι κόντευε να ψοφήση , αμέσως συνήλθε. Ήρθε κοντά μου, μου έγλειφε τα πόδια και έκανε χαρούμενο όμορφες τούμπες…

Τι δύναμη έχει η ταπείνωση! Γι’ αυτό λέει: «Εν τη ταπεινώσει ημών εμνήσθη ημών ο Κύριος».

Έχω προσέξει ότι ένας ταπεινός λογισμός κάνει τον άνθρωπο να λάμπει, να ακτινοβολεί. Όταν ο άνθρωπος παίρνει όλο το σφάλμα πάνω του , τον λούζει η Χάρις του Θεού.

Ήρθε προχτές ένας γιατρός που έχει πολλά παιδιά και μου είπε: «Πάτερ μου, έχω πολλή υπερηφάνεια και γίνεται αιτία η δική μου υπερηφάνεια να κάνουν αταξίες τα παιδιά». Και το έλεγε αυτό μπροστά στα παιδιά του και τα μάτια του ήταν βουρκωμένα , αλλά το πρόσωπό του έλαμπε!

Εκδήλωση στα Ιωάννινα: "Βιώματα με τον άγιο Γέροντα Παΐσιο"

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ

ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΛΕΙΤΟΥΡΓΟ 

π. Δημητρίου Μπόκου 

Στὶς 15 Νο­εμ­βρί­ου ἀρ­χί­ζει τὸ σα­ραν­τα­ή­με­ρο, ἡ χρι­στου­γεν­νι­ά­τι­κη νη­στεί­α. Ἡ νη­στεί­α αὐ­τὴ ἀ­νή­κει στὶς ἐ­λα­φρὲς νη­στεῖ­ες τοῦ ἐκ­κλη­σι­α­στι­κοῦ ἔ­τους, ἐφόσον ἐπιτρέπεται νὰ τρῶ­με λα­δε­ρὰ φα­γη­τὰ καὶ ψά­ρι (ὄχι βέβαια Τε­τάρ­τες καὶ Πα­ρα­σκευὲς) μέχρι καὶ τὶς 17 Δεκεμβρίου, γί­νε­ται δηλαδὴ κα­τά­λυ­σις ἰ­χθύ­ος, ὅ­πως ση­μει­ώ­νουν τὰ βι­βλί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Δὲν τρῶ­με κα­τὰ τὴ νη­στεί­α αὐ­τὴ κρέ­ας, γά­λα, τυ­ρὶ καὶ αὐ­γά. 

Στὶς 14 Νο­εμ­βρί­ου, ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Φιλίππου καὶ πα­ρα­μο­νὴ τῆς νη­στεί­ας (ἀ­πο­κριά), ἂν τύ­χει Τε­τάρ­τη ἢ Πα­ρα­σκευ­ή, τρῶ­με μό­νο ψά­ρι καὶ ὄ­χι κρέ­ας. Κα­τὰ τὴν πρώ­τη ἑ­βδο­μά­δα τῆς νη­στεί­ας (15-21 Νο­εμ­βρί­ου), κα­τὰ πα­ρά­δο­ση ἄ­γρα­φη τοῦ Ὀρ­θο­δό­ξου λα­οῦ, νη­στεύ­ου­με καὶ ἀ­πὸ ψά­ρι, ἐ­πει­δὴ πα­λαι­ό­θεν οἱ Χρι­στια­νοὶ εἶ­χαν τὴν εὐ­λα­βῆ συ­νή­θεια νὰ κοι­νω­νοῦν στὴν πλειονότητά τους κα­τὰ τὴ με­γά­λη ἑ­ορ­τὴ τῶν Εἰ­σο­δί­ων τῆς Θε­ο­τό­κου (τῆς Παναγίας τῆς Πο­λυ­σπο­ρί­τισ­σας, ὅπως τὴν ξέρει ὁ λαός μας).

Ὁ κα­νό­νας τῆς νη­στεί­ας δὲν εἶ­ναι βέ­βαι­α ὁ ἴδιος γιὰ ὅ­λους. Ἡ δι­δα­σκα­λί­α τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δι­έ­πε­ται πάν­τα ἀ­πὸ φι­λάν­θρω­πα κρι­τή­ρια. Οἱ ἅ­γιοι δι­δά­σκουν νὰ νη­στεύ­ει ὁ κα­θέ­νας ἀ­νά­λο­γα μὲ τὶς δι­κές του δυ­να­τό­τη­τες, τὴν ἡ­λι­κί­α δη­λα­δή, τὴν κα­τά­στα­ση τῆς ὑ­γεί­ας του, τὴν ὅ­λη του ψυ­χο­σω­μα­τι­κὴ ἀν­το­χὴ καὶ ἰ­δι­ο­συγ­κρα­σί­α. Ὁ κα­θέ­νας πρέπει νὰ συμ­βου­λεύ­ε­ται ἀπαραιτήτως τὸν πνευ­μα­τι­κό του καὶ νὰ ἔ­χει τὴ σύμ­φω­νη γνώ­μη καὶ εὐ­λο­γί­α του γιὰ τὸν κα­νό­να τῆς νη­στεί­ας ποὺ θὰ κά­νει.

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ: Το πρόβλημα δεν είναι το μάθημα, είναι ο τρόπος με τον οποίο διδάσκεται

ΤΗΣ ΛΩΡΗΣ ΚΕΖΑ 

 

Σε λίγες ημέρες ο μικρός Δημητράκης θα πάει στο σχολείο με σοκολατάκια, θα τα μοιράσει και θα του πουν όλοι «Χρόνια πολλά!». Θα ακολουθήσουν η Αννούλα με γκοφρέτες και ο Νικολάκης με καραμέλες. Κατόπιν οι δρόμοι θα γεμίσουν φάτνες και το σχολείο θα κλείσει για τις διακοπές των Χριστουγέννων. Είναι άραγε προσβλητικό ή κακό να κεράσουν οι εορτάζοντες τον συμμαθητή τους τον Χασάν και να του πουν ότι υπάρχει αυτό το έθιμο, όταν γιορτάζει ο άγιος, να γιορτάζουν και όσοι έχουν το όνομά του; Είναι βλαβερό για οιονδήποτε μαθητή να μάθει την ιστορία με τους μάγους και το άστρο της Βηθλεέμ;

Υπάρχει τεράστια σύγχυση με το μάθημα των Θρησκευτικών. Δεν είναι κατήχηση. Αυτή γίνεται από τους αρμόδιους, στους οικείους θεσμούς, προαιρετικά. Το μάθημα των Θρησκευτικών δεν περιέχει υποχρεωτική βάπτιση, μετάληψη, εξομολόγηση ή άλλη εκκλησιαστική τελετή. Το περιεχόμενο του μαθήματος είναι πρωτίστως πολιτιστικό. Ετσι πρέπει να το δούμε. Δεν μπορεί να ζει κάποιος στην Ελλάδα και να μην ξέρει τι είναι ο Επιτάφιος, να μην ξέρει τι σημαίνει «άγιος», να μην ξέρει ότι η στρογγυλή στέγη λέγεται «τρούλος», να μην ξέρει ότι υπάρχουν τέσσερα Ευαγγέλια. Είναι ζήτημα βασικής μόρφωσης. Είναι ζήτημα εγκυκλοπαιδικών γνώσεων.

Η ιστορία με τα δύο βότσαλα και η φαντασία στην επίλυση προβλημάτων

Μια κινέζικη ιστορία για δύο βότσαλα... Υπήρχε μια φορά σ' ένα μικρό χωριό ένας φτωχός γεωργός που χρωστούσε ένα σημαντικό χρηματικό ποσό σε ένα τσιγκούνη γέρο και έφθανε ο καιρός που θα έπρεπε να του το επιστρέψει. Ο γεωργός είχε μια πολύ όμορφη κόρη την όποια λιγουρευόταν ο γέρο-κατεργάρης και έτσι του πρότεινε μια συμφωνία.

Του είπε ότι θα ακυρώσει το χρέος αν θα μπορούσε να παντρευτεί την κόρη του.

Ο αγρότης και η κόρη του ένιωσαν αηδία για την πρόταση αυτή.

Ο γέρο κατεργάρης είπε ότι καλό θα ήταν η τύχη να αποφασίσει για το αποτέλεσμα και συνέχισε:

-Θα βάλω δύο βότσαλα, ένα μαύρο και ένα λευκό σε ένα άδειο πουγκί και η κόρη σου θα πρέπει να τραβήξει ένα από τα δύο, χωρίς να κοιτάξει...

Ναυπάκτου Ιερόθεος: "Καταστρατηγούνται οι αιώνιες αρχές της κοινωνίας"

Ο Μητροπολίτης μιλάει στην "Κιβωτό της Ορθοδοξίας" για τη θεολογική κρίση και τα σύγχρονα προβλήματα

Στον Γιώργη Μυλωνά

«Εν ονόματι των λεγομένων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καταστρατηγούνται αιώνιες αρχές που διέπουν την κοινωνία», καταγγέλλει σε συνέντευξή του στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος και συντάσσεται με τον λόγο του Αρχιεπισκόπου, ότι κάποιοι σε Ελλάδα και Ευρώπη επιδιώκουν την αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας.

Ο κ. Ιερόθεος επισημαίνει ότι «σε ελάχιστα μόνο σημεία μπορεί να οριοθετηθεί καλύτερα η διακριτότητα των ρόλων Εκκλησίας και Πολιτείας», υπογραμμίζοντας ότι «κανένας σε μια Πολιτεία δεν είναι χωρισμένος από αυτήν», αλλά και η διακριτότητα για την οποία γίνεται λόγος κατοχυρώνεται από το ισχύον Σύνταγμα. Παράλληλα, δεν κρύβει τον προβληματισμό του για τα θέματα που απασχολούν την Πανορθόδοξη Σύνοδο του 2016 και την αποτελεσματικότητά της στο να ενώσει τις Εκκλησίες του ορθόδοξου κόσμου.

Αναθέσεις μαθημάτων Γυμνασίου -Γενικού Λυκείου και ΕΠΑΛ

Δημοσιεύθηκαν στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης οι δύο υπουργικές αποφάσεις που αφορούν τις αναθέσεις μαθημάτων Γυμνασίου και Γενικού Λυκείου και τις αναθέσεις μαθημάτων Γενικής Παιδείας Επαγγελματικού Λυκείου.

Διαβάστε εδώ

Α. Με τα μαθήματα πρώτης (Α ́) ανάθεσης οι εκπαιδευτικοί καλύπτουν το υποχρεωτικό τους ωράριο, ενώ με τα μαθήματα δεύτερης (Β ́) ανάθεσης συμπληρώνουν το υποχρεωτικό τους ωράριο ή καλύπτουν εκπαιδευτικές ανάγκες.

Όταν ένας εκπαιδευτικός διδάσκει μαθήματα δεύτερης ανάθεσης, είτε από τη βασική του ειδικότητα είτε από τη δεύτερη ειδικότητα που του έχει αποδοθεί, οι ώρες των μαθημάτων δεύτερης ανάθεσης δεν πρέπει να υπερβαίνουν το όριο των δέκα (10) διδακτικών ωρών.

Οδηγίες για τον τρόπο αξιολόγησης μαθημάτων του Γενικού Λυκείου για το σχολικό έτος 2015-2016

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Μετά από σχετική εισήγηση του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (πράξη 53/03-11-2015 του Δ.Σ.) το υπουργείο Παιδείας εξέδωσε τις παρακάτω οδηγίες σχετικά με τον τρόπο αξιολόγησης μαθημάτων του Γενικού Λυκείου για το σχολικό έτος 2015-2016 :

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΤΕ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Τρόπος εξέτασης των μαθημάτων

1. Τα θέματα των γραπτών προαγωγικών και απολυτηρίων εξετάσεων λαμβάνονται από την ύλη που ορίζεται ως εξεταστέα για κάθε μάθημα κατά το έτος που γίνονται οι εξετάσεις. Οι ερωτήσεις είναι ανάλογες με εκείνες που υπάρχουν στα σχολικά εγχειρίδια και στις οδηγίες του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, διατρέχουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερη έκταση της εξεταστέας ύλης, ελέγχουν ευρύ φάσμα διδακτικών στόχων και είναι κλιμακούμενου βαθμού δυσκολίας. Οι μαθητές απαντούν υποχρεωτικά σε όλα τα θέματα.

2. Σε περίπτωση κατά την οποία ένα θέμα αναλύεται σε υποερωτήματα, η βαθμολογία που προβλέπεται για αυτό κατανέμεται ισότιμα στις επιμέρους ερωτήσεις, εκτός αν κατά την ανακοίνωση των θεμάτων καθορίζεται διαφορετικός βαθμός για κάθε μια από αυτές.

........

Θ. Θρησκευτικά

1. Η γραπτή προαγωγική εξέταση στα Θρησκευτικά στην Α΄ τάξη Ημερήσιου και Α΄ και Β΄ τάξεις Εσπερινού Γενικού Λυκείου περιλαμβάνει δύο ομάδες θεμάτων:

Όσιος Παϊσιος – «Για να αυξηθεί η αγάπη πρέπει να την δώσεις..»

ΛΟΓΟΙ ΠΕΡΙ ΑΓΑΠΗΣ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΙΟΥ

~ Όσοι έχουν κοσμική αγάπη μαλώνουν ποιος να αρπάξει περισσότερη αγάπη για τον εαυτό τους.

Όσοι όμως έχουν την πνευματική, την ακριβή αγάπη, μαλώνουν ποιος θα δώσει περισσότερη αγάπη στον άλλον. Αγαπούν χωρίς να σκέπτονται αν τους αγαπούν ή δεν τους αγαπούν οι άλλοι, ούτε ζητούν από τους άλλους να τους αγαπούν. Θέλουν όλο να δίνουν και να δίνονται, χωρίς να θέλουν να τους δίνουν και να τους δίνονται…

~ Να αγαπάς τη γυναίκα σου πιό πολύ απ’ τον εαυτό σου. Με έργα, όχι με λόγια. Και να μη της μιλάς ποτέ άσχημα, γιατί καμιά φορά η γλώσσα σκοτώνει και καταστρέφει την αγάπη. ..

~ Όταν ο άνθρωπος αγαπάει τον Θεό, αγαπάει και τον πλησίον του και μετά παθαίνει υπερχείλιση η καρδιά του και αγαπάει ακόμα και τα ζώα και όλη την κτίση…

~ Όσο πιο πολύ κάποιος πονάει για τους άλλους, τόσο μεγαλύτερη θεία παρηγοριά δέχεται από τον Θεό…

Το τέλος ενός πραγματικού αγίου

Εκεί που ο εχθρός θα του ψιθύριζε, «Μπράβο, Μακάριε! Η ζωή σου ήταν γεμάτη πνευματικές κατακτήσεις. Στεφάνια χρυσά σε περιμένουν. Άγιος θα ανακηρυχθής!», για να τον ρίξη στην υψηλοφροσύνη, προλάβαινε αυτός και φορούσε τον θώρακα της ταπεινώσεως. Έτσι τα βέλη του πονηρού αχρηστεύονταν.

Το επικείμενο τέλος του στάρετς έκανε να περικυκλώσουν το κρεββάτι του πλήθος πνευματικά τέκνα.

— Τί θα κάνουμε χωρίς εσένα, μπάτουσκα; ερωτούσαν περίλυπα.

Εκείνος αντί για άλλη απάντησι τους παρέπεμπε στο Γεροντικό, στο σημείο που αναφέρονταν τα τελευταία λόγια του αββά Ισαάκ του Νιτριώτου.

— Όταν ο αββάς Ισαάκ, έγραφε το κείμενο, πλησίαζε στην ώρα της αναχωρήσεώς του, μαζεύθηκαν γύρω του οι Γέροντες κι’ ερωτούσαν: «Τί θα γίνουμε χωρίς, εσένα, αββά»; Κι’ εκείνος αποκρίθηκε: «Εσείς παρατηρούσατε πως ζούσα. Αν μιμηθήτε το παράδειγμά μου και φυλάξετε τις θείες εντολές, ο Θεός θα στείλη την χάρι Του και θα προστατεύση το μέρος τούτο. Εάν αντιθέτως δεν τηρήσετε τις εντολές, δεν θα ευδοκιμήσετε και δεν θα παραμείνετε στο μέρος αυτό. Κι’ εμείς πονούσαμε όταν αποχωριζόμαστε τους Πατέρες μας· ζούσαμε όμως σαν να βρίσκονταν κι’ εκείνοι ανάμεσά μας. Το ίδιο να πράττετε και σείς, και θα σωθήτε».

Πως κατακτιέται η Αλήθεια : Σοφά λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εκείνος που θέλει να βρει την Αλήθεια, πρέπει να καθαρθεί πρώτα από τα πάθη του. Γιατί όποιος απαλλάσσεται από τα πάθη, απαλλάσσεται και από την πλάνη και γνωρίζει την Αλήθεια. 

Μην βάζεις την ομόνοια πάνω από την αλήθεια. 

Δεν θα έχουμε κανένα κέρδος από την ορθή μας πίστη, αν η ζωή μας είναι αμαρτωλή, όπως επίσης δεν θα έχουμε καμίαν ωφέλεια από την ενάρετη ζωή μας, αν η πίστη μας δεν είναι υγιής. 

Ας μην φερόμαστε στους αντιφρονούντες με επιθετικότητα και αγριότητα, αλλά ας συζητάμε μαζί τους με μετριοπάθεια, γιατί τίποτα δεν είναι ισχυρότερο από την συγκαταβατικότητα και την πραότητα. «Ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να είναι εριστικός, αλλά ήπιος και ανεκτικός απέναντι σε όλους « (Β’ Τιμ. 2:24). 

Ακόμα κι αν ζεις ανώτερη πνευματική ζωή, δεν θα αποκτήσεις καμία παρρησία στο Θεό, εφόσον αδιαφορείς για τους αδελφούς σου που χάνονται. 

Δεν είναι δυνατό να σωθεί κανείς, αν δεν κάνει τίποτα για τη σωτηρία του πλησίον του.

Τα «Θέλω», τα «Πρέπει» ….. και οι «Ενοχές»

Iωάννης Δ. Κεραμαρίδης

Σε τι είναι καλύτερο να δίνουμε προτεραιότητα στην ζωή μας; Στα «Θέλω» ή στα «Πρέπει»; Η απάντηση είναι μια και μοναδική. Εάν αγαπάμε τον εαυτό μας τότε την προτεραιότητα την έχουν τα «Θέλω». Είναι εγωιστικό να αγαπάμε τον εαυτό μας; Η απάντηση είναι ένα ηχηρό Όχι. Πολλοί από εμάς μπερδεύουμε την αγάπη για τον εαυτό μας με τον εγωισμό. Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του, μπορεί να αγαπήσει και τον «τον πλησίον του ως σεαυτόν». Δεν έχει την ψυχολογική ανάγκη να χειραγωγήσει τον πλησίον του, αντίθετα τον σέβεται.

Αυτός που είναι εγωιστής,δεν αγαπάει τον εαυτό του, και ταυτόχρονα είναι ανίκανος να αγαπήσει και τον πλησίον του. Όταν αγαπάμε τον εαυτό μας, τότε φροντίζουμε να είμαστε ανεξάρτητοι από κάθε άποψη, τόσο συναίσθηματικά όσο και οικονομικά. Όταν λέω συναισθηματικά εννοώ, ότι οφείλουμε να είμαστε ώριμοι,με την έννοια που χρησιμοποιεί τον όρο η επιστήμη της ψυχολογίας. Έτσι ο συναισθηματικά ώριμος,είναι ανεξάρτητος από την καλή και από την κακή γνώμη των άλλων. Δηλαδή, του είναι άχρηστη η έγκριση των άλλων,αλλά και ταυτόχρονα δεν κάνει σαν λιμασμένος σκύλος για να αποσπάσει κάποια ψιχια επαίνου. Βεβαίως σε όλους μας αρέσουν το ευχαριστώ και το χειροκρότημα,αλλά όταν αυτά εκλείπουν, για τον ώριμο ενήλικα δεν τρέχει και τίποτα.

«Λόγος εις τα Εισόδια της Θεοτόκου» (Αγίου Γρηγορίου Παλαμά)

 

(επαναδημοσίευση)

 Εάν το δένδρο αναγνωρίζεται από τον καρπό, και το καλό δένδρο παράγει επίσης καλό καρπό, η μητέρα της αυτοαγαθότητος, η γεννήτρια της αιώνιας καλλονής, πως δεν θα υπερείχε ασύγκριτα κατά την καλοκαγαθία από κάθε αγαθό εγκόσμιο και υπερκόσμιο; 

Διότι η δύναμη που καλλιέργησε τα πάντα, ο προαιώνιος και υπερούσιος Λόγος, από ανέκφραστη φιλανθρωπία και ευσπλαχνία γιά χάρη μας θέλησε να περιβληθεί τη δική μας εικόνα, για να ανακαλέσει τη φύση πού σύρθηκε στον άδη και να την ανακαινίσει, γιατί είχε παλαιωθεί και να την αναβιβάσει προς το υπερουράνιο ύψος της βασιλείας και θεότητός του. 

Και βρίσκει αυτήν την αειπάρθενη η οποία υμνείται από μας σήμερα που γιορτάζουμε την παράδοξη είσοδό της στα άγια των αγίων και την εκλέγει ανάμεσα από όλους ανά τους αιώνες εκλεκτούς και θαυμαστούς και περιβόητους για την ευσέβεια και σύνεση και σε λόγια και σε έργα. Ήταν αδύνατο η υψίστη και υπεράνω του νου καθαρότης, ο σαρκωθείς Λόγος, να ενωθεί με μολυσμένη φύση, γιατί ένα μόνο πράγμα είναι αδύνατο στο θεό, το να έλθει σε ένωση με ακάθαρτο, πριν αυτό καθαρισθεί. Γι' αυτό και χρειαζόταν κατ' ανάγκη μια τελείως αμόλυντη και καθαρότατη παρθένο για κυοφορία και γέννηση εκείνου που είναι και εραστής της και δοτήρας της καθαρότητας, η οποία και προορίσθηκε και φανερώθηκε και τό σχετικό με αυτήν μυστήριο τελέσθηκε, με πολλά παράδοξα γεγονότα.

Εκκλησιασμός

Γράφει ο π. Βασίλειος Ι. Καλλιακμάνης (επαναδημοσίευση)

α) Η εορτή των Εισοδίων της Μαριάμ στον ναό υπενθυμίζει την είσοδο του χριστιανού στην Εκκλησία με το βάπτισμα. Ανακαλεί στη μνήμη τον εκκλησιασμό, όχι ως τυπική υποχρέωση, αλλά ως μετοχή στη ζωοποιό χάρη των μυστηρίων· όχι ως κυριακάτικη συνήθεια, αλλά ως αυτοπροαίρετη αφιέρωση στον Θεό της αγάπης. Και η αφιέρωση αυτή αφορά σύνολη την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά και την κτίση.

β) Ο εκκλησιασμός δεν είναι εύκολη υπόθεση. Προϋποθέτει «συντετριμμένη καρδία», ευρύχωρη διάθεση, πίστη θερμή, αγάπη ανυπόκριτη, ελπίδα ζώσα και αποστολική απλότητα. Κυρίως όμως απαιτεί παραίτηση από τον εωσφορικό εγωισμό, τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό και την παγκάκιστη φιλαυτία. Η Εκκλησία πάντοτε καλεί σε εκκλησιασμό. Και όντως πολλοί πάνε στην εκκλησία, ελάχιστοι όμως εκκλησιάζονται όπως η Θεόπαις Μαριάμ, η οποία τρεφόταν με τη χάρη του Θεού.

γ) Η είσοδος της Παναγίας στον ναό δεν μαρτυρείται στα Ευαγγέλια, αλλά στηρίζεται στο Πρωτευαγγέλιον του Ιακώβου. Η απόκρυφη αυτή διήγηση στόχευε στη συμπλήρωση κενών που άφηναν τα κανονικά Ευαγγέλια και διασώθηκε μέσω του εορτολογίου, της αγιογραφίας και της υμνολογίας. Στη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη υπάρχει περίφημο ψηφιδωτό (1315-1320) με δύο σχετικές θεματικές παραστάσεις: Η πρώτη εικονίζει τον Ιωακείμ και την Άννα να προσφέρουν την κόρη στον αρχιερέα, ενώ η άλλη απεικονίζει τον άγγελο που της μεταφέρει ουράνιο άρτο.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας απαντάει για τους τζιχαντιστές και για το αν υπάρχει καλό Ισλάμ

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος έχει κάνει διατριβή στο θέμα του Ισλάμ. Εδώ και δεκαετίες έχει καταγράψει τη φυσιογνωμία του Ισλάμ. Σήμερα ενδιαφέρον έχει να δούμε τι έλεγε σε συνέντευξη΄του στα ΝΕΑ πίσω στο μακρινό 2001 και να συνειδητοποιήσουμε πόσες ομοιότητες υπάρχουν...

«Ζούμε μια σύγκρουση πολιτισμού και τρομοκρατίας κι όχι μια σύγκρουση πολιτισμών». Είναι κατηγορηματικός σε αυτό ο προκαθήμενος της Αυτοκέφαλης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας, Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος. Δεν πιστεύει πως οι οργανωτές του τρομοκρατικού χτυπήματος στη Νέα Υόρκη εκπροσωπούν το Ισλάμ. Τον Σεπτέμβριο βρέθηκε στο Σεράγεβο, σε μια συνάντηση χριστιανών και μουσουλμάνων με θέμα τη συνύπαρξη των δύο θρησκειών στην Ευρώπη (όπου και τιμήθηκε με το βραβείο «Pro Humanitate», από το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα Πολιτισμού «Pro Europa»). Στις αρχές Οκτωβρίου ήταν στη Ρώμη, συμμετέχοντας σε μια συνάντηση κορυφής μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων διανοουμένων και θρησκευτικών ηγετών. «Οι μουσουλμάνοι που έλαβαν μέρος επέμειναν ότι το Ισλάμ καταδικάζει την τρομοκρατία. Αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι υπάρχουν και άλλοι μουσουλμάνοι που σχεδιάζουν και στηρίζουν τις τρομοκρατικές ενέργειές τους με τη δική τους ερμηνεία, ακόμη και την έμπνευση του Κορανίου».

Και οι ευθύνες του Ισλάμ;

 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

Η μόνη θρησκεία που μπορείς να κατακρίνεις, να λοιδορήσεις ή και να χλευάσεις στην πολυπολιτισμική Ευρώπη είναι ο χριστιανισμός. Μπορείς να λες με όλη σου την άνεση πως ο χριστιανισμός δεν συμβιβάζεται με τις αξίες της σύγχρονης δημοκρατίας. Δεν κινδυνεύεις να σου προσάψουν μισαλλοδοξία, να σε κατηγορήσουν για αρτηριοσκληρωτικό συντηρητισμό. Το αντίθετο μάλιστα. Θα πάρεις δίπλωμα φιλελευθερισμού, περγαμηνές ανοχής, και τα αγήματα των προοδευτικών θα σου απονείμουν τις δέουσες τιμές. Αν όμως τολμήσεις και κατακρίνεις, ή έστω αμφιβάλλεις, για τη δυνατότητα του Ισλάμ να συνυπάρξει με τις αξίες που ο δυτικός πολιτισμός κατέκτησε ύστερα από αιώνες Ιστορίας, αμέσως θα σε κατατάξουν στο χοιροστάσιο του μισαλλόδοξου φυλετισμού, κάπου στο τελευταίο υπόγειο της κόλασης. Κοινώς, θα σου απαγορεύσουν να μιλάς.

Σκέψεις αναπόφευκτες όταν διαπιστώνεις, χωρίς να εκπλήττεσαι, πως η προοδευτική κοινή γνώμη, μετά τη σφαγή στο Παρίσι, αντί να αναρωτιέται με ποια όπλα θα αντιμετωπισθεί ο «Μαύρος Θάνατος», ενδιαφέρεται περισσότερο να αποδείξει ότι το Ισλάμ δεν ταυτίζεται με την τρομοκρατία. Και βέβαια δεν ταυτίζεται. Μήπως όμως σχετίζεται; Το είπε προχθές ο ιμάμης του Αμστερνταμ, Γιασίν Ελφορκανί: «Οι τρομοκράτες νομιμοποιούν θεολογικά τις πράξεις τους. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε: αυτό δεν έχει σχέση με το Ισλάμ». Αυτός τουλάχιστον δικαιούται διά να ομιλεί. Σε αντίθεση με τον πρόεδρο Ολάντ, που δεν δικαιούται να μιλάει για πόλεμο και οφείλει να σταματήσει να στέλνει Ραφάλ διότι προκαλεί τα ευγενή αισθήματα του «Ισλαμικού Κράτους». Ετσι λένε και γράφουν τα προοδευτικά παραμύθια, όπου στο τέλος όλα τελειώνουν με μια τεράστια αγκαλιά. Μόνον που, αν είσαι νεκρός, δεν μπορείς ούτε να αγκαλιάσεις ούτε να αγκαλιαστείς.

Σταμάτης Σπανουδάκης: Ο Χριστός είναι που τους ενοχλεί - Αυτόν πολεμάνε

Της ΜΑΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ

Ο μεγάλος μουσικοσυνθέτης Σταμάτης Σπανουδάκης, σχολιάζοντας τις δηλώσεις για κατάργηση των Θρησκευτικών, λέει:

Ο Χριστός είναι που τους ενοχλεί - Αυτόν πολεμάνε

Το κακό έχει πάρει το πάνω χέρι και κυβερνάει τους ανθρώπους... - Ο θάνατος και η βέβαιη ανάσταση είναι το νόημα της ζωής...

Ο δημιουργός των ονειρικών ενορχηστρώσεων στα έργα «Αλέξανδρος», «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς», «Χαίρε Θάλασσα μου-Καλή Παναγιά!», «Υπερμάχω», «Ω γλυκύ μου Έαρ», «Για την Σμύρνη», σε μια διαφορετική συνέντευξη, μιλά στο «Παρόν» για τον πόλεμο που δέχεται η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός από τη νέα τάξη πραγμάτων και την παγκοσμιοποίηση αλλά και για την απελπισία που μαστίζει τους νεοέλληνες λόγω έλλειψης πίστης. Στις 21 Νοεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει τα Εισόδια της Θεοτόκου και ο Σταμάτης Σπανουδάκης μας μιλά με αφορμή τη μεγάλη Θεομητορική εορτή, για την τεράστια αγάπη που τρέφει για την Παναγία, τη μανά όλων μας και μεσίτρια μεταξύ του κόσμου και του Θεού, η οποία σκεπάζει με την αγκαλιά της τη χώρα μας από κάθε κακό. Αναφέρεται στον πόλεμο που δέχεται η Εκκλησία για την περιουσία της, για το μάθημα των Θρησκευτικών, για τις δοκιμασίες που δέχεται ο σύγχρονος άνθρωπος, που ουσιαστικά είναι επισκέψεις Θεού. Ακόμη υπογραμμίζει τη σπουδαία συνεισφορά της χώρας μας προς την οικουμένη με την εξαγωγή σύγχρονων Αγίων, όπως ο Άγιος Παΐσιος, ο οποίος ανέφερε σ' όσους τον επισκεπτόταν στο καλυβάκι του στο Άγιος Όρος ότι «η αγάπη και η ταπείνωση είναι η συχνότητα στην οποία εργάζεται ο Θεός». Μάλιστα, στο πλαίσιο μιας από καρδιάς εξομολόγησης, μας αποκαλύπτει και κάτι πολύ προσωπικό. Για την περιπέτειά του με τα ναρκωτικά στα νεανικά του χρόνια, που έγινε η αφορμή για να γνωρίσει τον Χριστό και να λυτρωθεί. 

Πρόβλεψε κρίση και επέλαση ισλαμιστών ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

Πρόβλεψε κρίση και επέλαση ισλαμιστών ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος*

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

         

Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες, αγαπητές και αγαπητοί μου

          Θα επαναλάβω αυτό που γράφω στην εισαγωγή του Ε΄ Τόμου: Αυτός που επιχειρεί να παρουσιάσει το  έργο ενός μεγάλου ανδρός, είναι βέβαιο ότι θα τον αδικήσει, γιατί δεν του είναι δυνατόν να φτάσει στο ύψος εκείνου, ως προς τις σκέψεις, τις αγωνίες, το έργο, τα γραφόμενα και τα λεγόμενά του. Με την παραδοχή αυτή θα επιχειρήσω στα λίγα λεπτά της ώρας που μου διατίθενται να συμπυκνώσω υλικό 800σελίδων του εν λόγω Τόμου.

          Το πρώτο που επισημαίνω είναι η αγάπη του και η ψυχή τε και σώματι αφιέρωση και αφοσίωσή του στο σωτηριώδες έργο της Εκκλησίας. Ευεργετημένος από τον Θεό με τεράστια προσόντα είχε τη δυνατότητα να επιτύχει σε ό, τι και αν επέλεγε να ασχοληθεί. Εκείνος όμως επέλεξε το ράσο του κληρικού.

          Από νέος στην ηλικία ζούσε την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου. Στον παρουσιαζόμενο Τόμο σε κείμενο του γραμμένο πριν από τα Χριστούγεννα του 1965, πριν δηλαδή από πενήντα χρόνια, όταν ήταν 26 ετών, τονίζει:

Θρησκευτικός ο πόλεμος;

 ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ

Οταν ο πρόεδρος της Γαλλίας χαρακτηρίζει «πράξη πολέμου» τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι και ταυτόχρονα δηλώνει ότι η απάντηση της χώρας του θα είναι ανελέητη, σημαίνει ότι την περασμένη Παρασκευή κηρύχθηκε επίσημα ένας πόλεμος. Ενας πόλεμος με έντονα χαρακτηριστικά σύγκρουσης πολιτισμών, που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχουν διαμορφωθεί από διαφορετικές θρησκείες, τον χριστιανισμό από τη μία πλευρά, τον ισλαμισμό από την άλλη. Υπ’ αυτήν την έννοια, πρόκειται για θρησκευτικό πόλεμο, στον οποίο εμπλέκεται ήδη η Ευρώπη, αλλά και ολόκληρη η Δύση, που καλά θα κάνει να συμπεριλάβει στις δυνάμεις της και τη Ρωσία.

Η συγκεκριμένη άποψη δεν απέχει από την πραγματικότητα, αν και μια τέτοια παραδοχή από τις ηγεσίες της Δύσης θα ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη γιατί θα «απελευθέρωνε» δικές της ακραίες δυνάμεις. Είναι πασιφανές, πάντως, ότι σε θρησκευτικό πόλεμο προσπαθεί να σύρει το ISIS τις δυτικές δημοκρατίες, αφού στη θρησκεία βασίζεται και η υπόστασή του. Ακόμη και η επιλογή της Παρασκευής –ημέρα προσευχής και αφιερωμένη στον Θεό για τους μουσουλμάνους, ημέρα χαλάρωσης, διασκέδασης και εξόδου για τους Ευρωπαίους μετά το πέρας της εργασίας– για το πολλαπλό κτύπημα στη γαλλική πρωτεύουσα φανερώνει την επιθυμία των τζιχαντιστών να προσδώσουν πολιτισμικό - θρησκευτικό χαρακτήρα στη σύγκρουση.

Την αξία του διαθρησκευτικού διαλόγου τόνισαν Τσίπρας - Βαρθολομαίος

Την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η βία και παράλληλα να αναδειχθεί ο διαθρησκευτικός διάλογος, υπογράμμισαν ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος κατά τη σημερινή συνάντησή τους, που διήρκεσε πάνω από μία ώρα.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης συζήτησαν για την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η βία και παράλληλα να αναδειχθεί ο διαθρησκευτικός διάλογος.

Για τη ανάγκη συνεργασίας με την Τουρκιά μίλησε ο Αλ. Τσίπρας , ειδικότερα σε θέματα μετανάστευσης προκειμένου να αντιμετωπιστεί αυτό το ανθρωπιστικό πρόβλημα.

Με στεναχωρεί το γεγονός ότι χάνονται άνθρωποι, κυρίως μικρά παιδιά λίγα μέτρα από τις ακτές είπε ο κ. Τσίπρας και πρόσθεσε ότι είναι ανθρωπιστικό καθήκον να συνεργαστούμε, να συντονιστούμε και να σταματήσουμε αυτό το δράμα.

Πως πρέπει να παρηγορούμε τις ψυχές που κλονίζονται

Τις αμελείς και ράθυμες ψυχές, έλεγε η μακάρια Συγκλητική, κι εκείνες πού από νωθρότητα δεν καταφέρνουν να προκόψουν στην αρετή, καθώς και όσες κυριεύονται εύκολα από την απόγνωση, πρέπει να τις ενθαρρύνουμε.

Αν μάλιστα παρουσιάσουν ακόμα κι ένα μικρό καλό, να το θαυμάζουμε και να το μεγαλοποιούμε. Απεναντίας, και τα πιο σοβαρά και μεγάλα σφάλματά τους, να τα χαρακτηρίζουμε μπροστά τους σαν πολύ μικρά κι ασήμαντα. Γιατί ο διάβολος, πού θέλει όλα να τα διαστρέφει για να μας κολάσει, προσπαθεί να κρύβει από τους αγωνιστές και τους επιμελείς στην άσκηση τις αμαρτίες τους, κάνοντάς τους να τις ξεχνούν, για να τους ρίξει έτσι στην υπερηφάνεια. Ενώ, αντίθετα, στις αρχάριες και αστερέωτες ψυχές παρουσιάζει εξογκωμένα τα αμαρτήματά τους, για να τις ρίξει σε απελπισία.

Να πώς πρέπει λοιπόν να παρηγορούμε τις ψυχές αυτές που κλονίζονται:

Παναγιώτης Σκαλτσής, Η περί φωτός Θεολογία

H oμιλία του Προέδρου του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ στην τελετή ορκομωσίας των τελειοφοίτων του Τμήματος Θεολογίας του Α.Π.Θ.

Κυρία Αναπληρώτρια Πρύτανη

Κύριε Κοσμήτορα

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι

Αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες, νέοι σε λίγο πτυχιούχοι του Τμήματος ΘεολογίαςΑγαπητοί γονείς, συγγενείς και φίλοι των φοιτητών μας,

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι γνωστό ότι το έτος που διανύουμε, το 2015, είναι αφιερωμένο στο φως διεθνώς. Μία πραγματικότητα για την οποία η θεολογία μέσα από τα κείμενά της, τα μνημεία και τη Λατρεία της κάνει ιδιαίτερη αναφορά τόσο στο πρωτόκτιστο φως, της μέρας και της νύκτας, όσο και στην «άνωθεν φωτοφανή αίγλη», το φως που έλαμψε ο Χριστός και «πάση τη οικουμένη» – κατά τον υμνογράφο Ρωμανό τον μελωδό – ανατέλλει τας ακτίνας, ο Ήλιος της δικαιοσύνης, (Κοντάκιο Θεοφανείων).

Γύρω από το θέμα αυτό θα στραφούν εν συντομία και οι παρακάτω σκέψεις, αφού πρώτα επισημάνω ότι οι ύμνοι που εψάλησαν από τη χορωδία της Θεολογικής Σχολής «Οι Τρεις Ιεράρχες» υπό τη διεύθυνση του Επικούρου Καθηγητού π. Σπυρίδωνος Αντωνίου, τον οποίον και ευχαριστούμε, ως θέμα είχαν το φως. Η επιλογή δηλαδή δεν είναι τυχαία.

Το νόημα του Πολυτεχνείου σήμερα

του Γιώργου  Καραμπελιά από το Άρδην τ. 17 που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1998

Ένα ε­ρώ­τη­μα που μου έ­χουν θέ­σει συ­χνά πολ­λοί ξέ­νοι φί­λοι –ι­διαί­τε­ρα στην πρώ­τη με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή πε­ρί­ο­δο– εί­ναι το για­τί οι Έλ­λη­νες ε­ξα­κο­λου­θούν να α­πο­δί­δουν τό­σο με­γά­λη ση­μα­σί­α στην ε­πέ­τειο του Πο­λυ­τε­χνεί­ου και ε­πι­κε­ντρώ­νουν, ή του­λά­χι­στον ε­πι­κέ­ντρω­ναν μέ­χρι τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, γύ­ρω α­πό αυ­τή την ε­πέ­τειο τη διά­θε­σή τους για κι­νη­το­ποί­η­ση και α­ντι­πα­ρά­θε­ση με την κυ­βέρ­νη­ση.

Και το ε­ρώ­τη­μά τους έ­μοια­ζε σχε­τι­κά εύ­λο­γο: για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο σε άλ­λες χώ­ρες. Για­τί δεν συμ­βαί­νει το ί­διο π.χ. στη Γαλ­λί­α με την 3η του Μά­η, την «ε­πέ­τειο» της έ­ναρ­ξης της φοι­τη­τι­κής ε­ξέ­γερ­σης στη Γαλ­λί­α το 1968; Ή α­κό­μα και με την ε­πέ­τειο της α­πε­λευ­θέ­ρω­σης α­πό τους Γερ­μα­νούς στις πε­ρισ­σό­τε­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές χώ­ρες;
Ποιο εί­ναι το νό­η­μα και η ι­διαι­τε­ρό­τη­τα αυ­τής της ε­πε­τεί­ου που εί­ναι ταυ­τό­χρο­να μια η­μιε­πί­ση­μη ε­θνι­κή γιορ­τή και έ­να έ­ναυ­σμα κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και διεκ­δι­κή­σε­ων;

Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος: «Μπορεί ένας μαρξιστής να ορίζει τη ζωή και το μέλλον της Εκκλησίας;»

«Μπορεί ένας μαρξιστής να ορίζει τη ζωή της Εκκλησίας;». Με αυτή τη φράση που στοχεύει ευθέως προς την σημερινή ηγεσία του Υπουργείου, ο Αρχιεπίσκοπος στέλνει το έμμεσο πλην σαφές μήνυμα πως δεν δικαιούται να ομιλεί για τα θέματα της Εκκλησίας, κρατώντας ψηλά τους τόνους της κόντρας των τελευταίων μηνών.

Ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, ο οποίος σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές,δεν σκοπεύει να υποχωρήσει στο θέμα των Θρησκευτικών, κάνει λόγο για επαναστάσεις που «θα χρειαστεί να γίνουν… και θα γίνουν» καταθέτοντας τους προβληματισμούς του.

«Όμως, κι αυτοί που έρχονται τώρα και θέλουν να τα διορθώσουν, αυτοί είναι χειρότεροι από εμάς, διότι, αφού βρε παιδί μου δεν γνώρισες ή αφού λες ότι τα αρνείσαι αυτά τα πράγματα γιατί είναι βλακείες και ανόητα για σένα, τι θες και ανακατεύεσαι; Άσε να τα κάνουν άλλοι που ξέρουν από αυτά..» σημειώνει ο Αρχιεπίσκοπος που για μια ακόμη φορά δείχνει τις προθέσεις της Εκκλησίας.

Θλιβερή εποχή η δική μας! Είναι πιο εύκολο να διασπάσεις το άτομο παρά κάποια προκατάληψη.

Το λαϊκό παραμύθι «Οι τέσσερις εποχές» αφηγείται την ιστορία ενός ανθρώπου που είχε τέσσερις γιους και ήθελε να τους μάθει να μην κρίνουν τα πράγματα επιπόλαια. Με αυτόν τον σκοπό, και έναν έναν, τους έστειλε να επισκεφτούν μια αχλαδιά που βρισκόταν σε μεγάλη απόσταση.

Ο πρώτος γιός έφυγε τον χειμώνα, ο δεύτερος την άνοιξη, ο τρίτος το καλοκαίρι και ο μικρότερος γιος το φθινόπωρο.

Όταν επέστρεψε ο τελευταίος από τους γιούς του, ο άντρας τους κάλεσε όλους μαζί και τους ζήτησε να περιγράψουν τι είχαν δει.

Ο πρώτος γιος ανέφερε ότι το δέντρο ήταν φρικτό, γερμένο και στραβό.

Ο δεύτερος είπε πως όχι, ήταν πηγμένο στα πράσινα μπουμπούκια και γεμάτο υποσχέσεις.

Ο τρίτος γιος δε συμφώνησε και δήλωσε ότι ήταν φορτωμένο λουλούδια, ότι είχε ένα πολύ γλυκό άρωμα και ότι φαινόταν πολύ όμορφο, πράγματι, ήταν κατά τη γνώμη του ότι πιο χαριτωμένο είχε δει ποτέ.

Ματαίωση προγράμματος Πατριάρχου

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος ματαίωσε το υπόλοιπο του προγράμματος της επισκέψεως του στο Βέλγιο, που ήταν έως την προσεχή Πέμπτη. Αύριο, Τρίτη, το βράδυ επιστρέφει στην Κωνσταντινούπολη. Αιτία της απόφασής του αυτής είναι η προτεραιότητα που έθεσε να συναντηθεί την Τετάρτη το πρωί στην Πόλη με τον πρωθυπουργό κ. Α. Τσίπρα. Σημειώνεται ότι η επίσκεψη στις Βρυξέλλες του κ. Βαρθολομαίου και η αιφνίδια αλλαγή του προγράμματος του παραδόξως δεν καλύπτεται από τους επικοινωνιακούς βραχίονες του Φαναρίου. 

Η ανακοίνωση του ιδίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι λιτή: « Ο Πατριάρχης το απόγευμα της Κυριακής, 15ης Νοεμβρίου, αναχωρεί δι’ ιδιωτικής πτήσεως εις Βρυξέλλας, ένθα θα έχη διαφόρους επαφάς, θα επιστρέψη δε συν Θεώ εις την Πόλιν το εσπέρας της Τρίτης, 17ης τ.μ., δια να υποδεχθή την πρωΐαν της επομένης εν τοις Πατριαρχείοις τον Πρωθυπουργόν της Ελλάδος Εξοχ. κ. Αλέξην Τσίπραν». 

Ο χριστιανισμός μάθημα επιλογής για μουσουλμάνους

Για πρώτη φορά οι μουσουλμάνοι της Τουρκίας θα έχουν τη δυνατότητα να διδαχθούν στα δημόσια σχολεία τους τις θεμελιώδεις αρχές του χριστιανισμού μέσω ενός εγχειριδίου, το οποίο συντάχθηκε από τα χριστιανικά δόγματα της Τουρκίας και θα συμπεριληφθεί από το αρμόδιο για την εκπαίδευση υπουργείο στο πρόγραμμα διδασκαλίας στα γυμνάσια της χώρας, ως προαιρετικό μάθημα.

Για τους γνωρίζοντες τη σημερινή τουρκική πραγματικότητα, η διδασκαλία του χριστιανισμού, έστω και στις στοιχειώδεις του αρχές, σε μια «θάλασσα μουσουλμάνων» με ραγδαία τη ριζοσπαστικοποίηση του Ισλάμ, όπως είναι η σημερινή Τουρκία, αποτελεί σημαντικό άνοιγμα του ισλαμιστή Ερντογάν στη θρησκευτική διαφορετικότητα, ανεξαρτήτως των όποιων σκοπιμοτήτων μπορεί να υποκρύπτει μια τέτοια χειρονομία.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, εξάλλου, μιλώντας στην παρουσίαση του εγχειριδίου σε πρόσφατη εκδήλωση στο Φανάρι, τόνισε ότι «αποτελεί χρέος να ενημερωθούν οι μουσουλμάνοι στην Τουρκία, προκειμένου να διευκολυνθεί η συνύπαρξη».