Τραγική μνήμη για τον Ελληνισμό της Πόλης

6 / 7 Σεπτεμβρίου ’55: Μέρες καταισχύνης για τον παγκόσμιο πολιτισμό και την ιστορία της Τουρκίας

Του Αντώνη Χ. Λαμπίδη, τ. Προέδρου Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών από τη Ρήξη φ. 116

Η μεγάλη οδός του Πέραν μετά την καταστροφή των Σεπτεμβριανών

Μόλις συμπληρώθηκαν 60 χρόνια από την εφιαλτική νύχτα τρόμου που έζησε ο ελληνισμός της Βασιλεύουσας με την απίστευτη σε έκταση καταστροφική μανία και πρωτοφανή θηριωδία του καθοδηγούμενου από τις κρατικές αρχές τουρκικού όχλου, αλλά και με την ένοχη σιωπή του «πολιτισμένου» δυτικού κόσμου.
Ο μήνας Σεπτέμβριος είναι σημαδεμένος από την τραγική μνήμη της φρικιαστικής εκείνης νύχτας του ’55 στην Κωνσταντινούπολη. Βουβάθηκαν τα λόγια μας, τα δάκρυα στέρεψαν, οι πληγές έμειναν ανοικτές και πυορροούν.
Ο διακεκριμένος Τούρκος δημοσιογράφος Ορχάν Κεμάλ Τζενγκίζ Κεμάλ, σε άρθρο του στο φύλλο της ηλεκτρονικής αγγλικής έκδοσης της εφημερίδας ΖΑΜΑΝ με ημερομηνία 28 Ιουνίου 2012, αναφέρεται σε συνέντευξη του στρατηγού ε.α. Σάμπρι Γιρμιμπέσογλου, ο οποίος δήλωσε ότι τα Σεπτεμβριανά οργανώθηκαν άριστα και εξετελέσθησαν με απόλυτη επιτυχία από τη Διεύθυνση Ειδικών Επιχειρήσεων (Özel Harp Dairesi), δηλ. το 3ο Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Τουρκίας.

Στις δίκες που διεξήχθησαν τότε κατά ανώτατων επιτελών του τουρκικού στρατού, αποκαλύφθηκε ότι ένα ειδικό τμήμα του 3ου Γραφείου του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Τουρκίας, εντός των Ειδικών Δυνάμεων (Özel Kuvvetler), δημιουργήθηκε από τον στρατηγό του τουρκικού Γενικού Επιτελείου Χουρσίτ Τολόν το 1993 με την ονομασία Τμήμα Εθνικής Στρατηγικής και Επιχειρήσεων (Turkiye Ulusal Stratejiler ve Hareket Dairesi-TUSHAD), συνεχίζοντας το έργο της Διεύθυνσης Ειδικών Επιχειρήσεων και το οποίο, σε συνεργασία με τη διαβόητη οργάνωση Εργκένεκον ευθύνεται για δολοφονίες χριστιανών (βλ. σφαγή καθολικών ιεραποστόλων στη Μαλάτεια και αλλού).
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει και επιβεβαιώνει ότι, διαχρονικά, μέσα στους κόλπους της στρατιωτικής ηγεσίας της γείτονος, δραστηριοποιούνται θύλακες κρούσεως με στόχο την οριστική εξόντωση των μη μουσουλμανικών μειονοτήτων στην Τουρκία. Ακόμη και σήμερα, κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι τέτοιες επιχειρησιακές ομάδες έχουν οριστικά εξαρθρωθεί, διότι ακριβώς αποτελούν συστατικό μέρος της κυρίαρχης πολιτικής της Τουρκίας έναντι των μειονοτήτων, παρά τα αντιθέτως ισχυριζόμενα.
Τα Σεπτεμβριανά αποτελούν την κορύφωση της μαρτυρικής πορείας του Ελληνισμού της Πόλης, που χρονικά ξεκίνησε με την επανάσταση των ντονμέδων Νεοτούρκων το 1908.

Αφού επικράτησαν, άρχισαν μια συστηματικά μεθοδευμένη πολιτική εξόντωσης και αφανισμού των μη μουσουλμανικών πληθυσμών και ιδιαίτερα των ελληνικών. Οι Νεότουρκοι, εγκαταλείποντας τον οθωμανισμό, όπως αυτός εκφραζόταν από την Πύλη, ασπάσθηκαν το δόγμα του τουρκισμού, που αποσκοπούσε στην ίδρυση αμιγώς εθνικού τουρκικού κράτους.
Ακολούθησαν την περίοδο 1912 – 1918 οι μαζικές γενοκτονίες των Αρμενίων και Ποντίων, οι φοβερές διώξεις των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης, τα καταναγκαστικά έργα χιλιάδων προγόνων μας, που άφησαν τα κόκαλά τους στα βάθη της Ανατολίας.
Το 1922 στιγματίζεται με τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Αφ’ ότου εξοντώθηκε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, ήρθε η σειρά του Κωνσταντινουπολίτικου Ελληνισμού. Το σύνθημα της εποχής εκείνης, που φανάτιζε τα άξεστα πλήθη είχε ριφθεί: «Καλύτερα Πόλη χωρίς δημιουργικότητα και πνευματικότητα, παρά Πόλη με Έλληνα». Το σατανικό σχέδιο εξόντωσης σε πλήρη εφαρμογή.
Το 1928, τα Ταταύλα παραδίνονται στις φλόγες – πρόβα τζενεράλε των όσων έπονται.
Το 1932 εκδίδεται νόμος που απαγορεύει την άσκηση πολλών επαγγελμάτων από Έλληνες υπηκόους. Έτσι, πολλοί αναγκάστηκαν σε φυγή.
Το 1941, οι διαβόητες «20 ηλικίες». Κλήθηκαν να καταταγούν στα Τάγματα Εργασίας, με το πρόσχημα να εκτελέσουν έργα οδοποιίας στην Ανατολή, οι γεννηθέντες μεταξύ των ετών 1894 και 1913. Οι φοβερές κακουχίες σε πολικές θερμοκρασίες των -30 0C οδήγησαν στον μαρτυρικό θάνατο χιλιάδες προγόνους μας. Ταυτόχρονα, ψηφίζεται ο νόμος περί εφάπαξ φορολογίας της περιουσίας, το αποκαλούμενο «Βαρλίκ». Όσοι δεν μπόρεσαν να πληρώσουν το δυσβάσταχτο χαράτσι, είδαν τις περιουσίες τους να κατάσχονται και οι ίδιοι να εκτοπίζονται πέραν κάθε έννοιας δικαίου.
Το 1955, τα Σεπτεμβριανά ήταν ο τρομερός τυφώνας που σάρωσε στο πέρασμά του, μέσα σε λίγες ώρες, τους κόπους και κατέστρεψε τις ζωές χιλιάδων Κωνσταντινουπολιτών.

Ο τραγικός απολογισμός της απίστευτης θηριωδίας
Καταστρέφονται, λεηλατούνται και πυρπολούνται από τον μαινόμενο όχλο:
4.359 εμπορικά καταστήματα
110 εστιατόρια
21 εργοστάσια
27 φαρμακεία
11 κλινικές
12 ξενοδοχεία
2.104 οικίες
26 ελληνικά σχολεία
5 γραφεία και εγκαταστάσεις αθλητικών συλλόγων
3 γραφεία και πιεστήρια των ομογενειακών εφημερίδων
73 εκκλησίες
37 Έλληνες νεκροί και άγνωστος αριθμός όσων κατέληξαν στα νοσοκομεία
600 τραυματίες και κακοποίηση δεκάδων κληρικών
300 βιασμοί Ελληνίδων (εξακριβωμένοι)

Οι Τάφοι των Οικουμενικών Πατριαρχών και τα μνήματα των μεγάλων ευεργετών στον αυλόγυρο της Ιεράς Μονής της Ζωοδόχου Πηγής δέχονται τη λυσσαλέα επίθεση του όχλου, που ξεθάβει τα οστά των κεκοιμημένων και τα σκορπάει στους δρόμους. Στο ελληνικό νεκροταφείο του Σισλί, ομάδες βανδάλων καταστρέφουν με βαριοπούλες και κασμάδες τάφους, σκάβουν τους πιο πρόσφατους, μαχαιρώνοντας και τεμαχίζοντας τους νεκρούς.
Η ομογένεια της Κωνσταντινούπολης δεν αντέχει πια άλλο. Γονατίζει κάτω από τα συνεχή κι ανελέητα χτυπήματα. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες προσπαθούν να ανασυνταχθούν και να διατηρήσουν οτιδήποτε δεν έχει χαθεί ακόμη ανεπιστρεπτί. Ξένοι και εχθροί, «επικίνδυνοι για τη δημόσια ασφάλεια» μέσα στην ίδια τους την πατρίδα! Χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς καμιά υλική και ηθική συμπαράσταση από το ελληνικό κράτος, αλλά και τη διεθνή κοινότητα.
Οι απελάσεις του 1964 υπήρξαν η χαριστική βολή κατά του Πολίτικου Ελληνισμού. Ολοκλήρωσαν το αίσχος και το έγκλημα του εθνικού ξεκαθαρίσματος. Έκτοτε, χιλιάδες συμπολίτες μας εγκαταλείπουν τη Βασιλεύουσα για να σώσουν, τουλάχιστον, τη ζωή τους. Οι εκκλησιές μας, που πλημμύριζαν και στον αυλόγυρο ακόμα, αρχίζουν να ερημώνουν. Τα σχολειά μας, χωρίς πια μαθητές, αρχίζουν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο και όσα απομένουν μαραζώνουν.
Και όμως, όσα χτυπήματα και αν δεχθήκαμε, στεκόμαστε όρθιοι. Έστω και λιγοστοί πια, αλλά με ατσαλένια θέληση για ζωή και δημιουργία, συνεχίζουμε τις παραδόσεις και την πνευματικότητα της Πόλης μας.
Εμείς οι Έλληνες δεν πρέπει να εφησυχάζουμε με κάποιες παραχωρήσεις του τουρκικού κράτους προς την Ομογένεια και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Επισημαίνουμε ότι όλες θα αποτελέσουν διαπραγματευτικά χαρτιά της Τουρκίας για πολύ σημαντικότερες παραχωρήσεις ελληνικών δικαιωμάτων.
Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό ότι στον τόπο μας επιχειρείται από γνωστούς εθνομηδενιστικούς κύκλους η γενοκτονία της μνήμης. Γίνονται τα πάντα για να εξαλειφθεί από τη νεότερη γενιά η ιστορική μνήμη. Η νέα τάξη πραγμάτων θέλει να δημιουργήσει άτομα χωρίς φρόνημα, θάρρος και αυτοπεποίθηση. Άβουλα όργανα μιας αλλοτριωμένης κοινωνίας.
Γι’ αυτό, εμείς οι Κωνσταντινουπολίτες, αλλά και ολόκληρος ο Ελληνισμός, πρέπει να επαγρυπνούμε και να δίνουμε καθημερινά τη μάχη μας, αγωνιζόμενοι με σθένος για την πλήρη αποκατάσταση των απαράγραπτων δικαίων μας.

http://ardin-rixi.gr/archives/195320